Her yaz mevsimi geldiğinde televizyon ekranlarında, sosyal medyada ya da penceremizin hemen ötesinde aynı görüntülerle karşılaşıyoruz: Kızıl alevlere teslim olmuş ormanlar, dumandan boğulan gökyüzü ve çaresizce izleyen insanlar. Orman yangınları, artık sadece doğayı değil, geleceğimizi de yakıyor.
Peki bu yangınların asıl sebebi ne? Sadece kavurucu sıcaklar mı, yoksa bizim ihmallerimiz mi? Gerçek şu ki orman yangınlarının büyük bir kısmı insan kaynaklı. Bilinçsizce yakılan piknik ateşleri, tarlalarda yapılan anız yangınları, ormana atılan cam şişeler, sigara izmaritleri… Bunların her biri, devasa bir yangının başlangıç kıvılcımı olabilir. Öte yandan bazı yangınlar ise doğrudan rant uğruna çıkarılıyor. Yanan alanların imara açılması, bu acı gerçeği gözler önüne seriyor.
Küresel iklim krizi de yangınları besleyen bir başka unsur. Uzayan kuraklık dönemleri, sıcaklık artışı ve nem oranının düşmesi, ormanları adeta barut fıçısına çeviriyor. Küçücük bir kıvılcım, binlerce hektarlık yeşil örtüyü birkaç saat içinde yok edebiliyor.
Sonuçları ise sadece ağaç kaybı değil. Orman yangınları, binlerce canlının yaşam alanını yok ediyor. Kuşlar, sincaplar, böcekler, kaplumbağalar… Sessizce kül olup gidiyorlar. Toprak verimsizleşiyor, erozyon riski artıyor, hava kalitesi bozuluyor. Ekolojik denge alt üst oluyor.
Ama belki de en derin yarayı insanlar alıyor. Yangın bölgelerinde yaşayan köylüler evlerini, hayvanlarını, geçim kaynaklarını kaybediyor. Geriye yanan anılar ve uzun yıllar sürecek bir iyileşme süreci kalıyor.
Bu tablo karamsar gibi görünse de hâlâ elimizde bir fırsat var. Bilinçli davranmak, doğayı korumak, denetimleri artırmak ve orman alanlarını bir “arsa” değil, bir “yaşam alanı” olarak görmek zorundayız. Her ağaç, geleceğin nefesi demek. Ve biz o nefesi kendi ellerimizle kesiyoruz.
Unutmayalım : Bir ormanın yanması, sadece bugünü değil, yarını da küle çevirir. Artık sadece izleyen değil, önlem alan taraf olmalıyız.