Her kuşak, kendine ait bir dil üretir. Bizim gençliğimizde “kanka”, “cool” ya da “takılmak” vardı. Bugünün gençleri yani Z kuşağı ise günlük konuşmalarını adeta şifreli hale getirmiş durumda: “vibe”, “lowkey”, “aura”, “sus”, “delulu”... Bu kelimelerle konuşunca, anne-babalar ya da öğretmenler sanki yabancı bir ülkeye turist olarak gitmiş gibi hissediyor.
Geçen gün yeğenimle konuşmaya çalıştım:
Ben: “Okul nasıl gidiyor?”
O: “Teyze, no cap söylüyorum, full toxic.”
Ben: “No cap mi? Şapka mı kaybettin?”
O: “Yok ya, yani ciddiyim demek istiyorum.”
Ben: “Peki toxic ne oluyor?”
O: “Hoca çok negatif enerji yayıyor, aura’m düşüyor.”
Ben: “Evladım siz ders mi görüyorsunuz yoksa burç yorumu mu okuyorsunuz?”
Anne – Çocuk Diyaloğu
Anne: “Oğlum, odanı toplasan?”
Çocuk: “Anne, sus pls. Aura’mı bozuyorsun.”
Anne: “Aura ne ki?”
Çocuk: “Anlatamam, hissetmen lazım.”
Anne: “Hissettiğim tek şey çorap kokusu, hadi topla şunu.”
Hoca – Öğrenci Sohbeti
Hoca: “Arkadaşlar, ödevlerinizi zamanında teslim edin.”
Öğrenci: “Hocam, lowkey yetişmedi.”
Hoca: “Lowkey mi? Evladım, ben tarih öğretmeniyim, dil kursu açmadım.”
Öğrenci: “Hocam yani gizliden gizliye yetişmedi.”
Hoca: “O zaman açıktan açıktan sıfır alıyorsun.”
Z kuşağının dili bize tuhaf gelse de aslında çok şey anlatıyor. O kelimelerin içinde mizah var, ironi var, isyan var. Onlar bu dille sadece eğlenmiyor; kendi kimliklerini, aidiyetlerini ve dünyaya bakışlarını da ifade ediyor.
Sorun, bu dili küçümsemek değil, anlamaya çalışmamak. Çünkü gençlerin kurduğu her cümle, geleceğin kültürüne bir tuğla daha koyuyor. Biz anlamasak da o kelimeler yarının müziğinde, edebiyatında, belki siyasetin söylemlerinde bile yer bulacak.
O yüzden ben artık direnmek yerine teslim oldum. Yeğenim “Cringe oldun” dediğinde cevabım hazır:
“Evladım, biz zaten doğuştan cringe’iz. Hem de analog versiyon!”