Türkiye’de televizyonu açtığınızda, sabah kuşağında karşımıza çıkan en yaygın içeriklerden biri kadın programlarıdır. Kimi zaman aile içi meseleleri, kimi zaman kayıp arayışlarını, kimi zaman da mutfakta hazırlanan yemekleri konu alan bu yayınlar, uzun yıllardır izleyicinin günlük hayatının bir parçası haline gelmiştir. Ancak burada önemli bir soru var: Kadın programları gerçekten kadınların sorunlarına çözüm mü sunuyor, yoksa yalnızca reyting yarışında bir “seyirlik dram” mı üretiyor?
Birçok kadın programı, toplumsal sorunları ekrana taşıdığını iddia eder. Evlilikte yaşanan çatışmalar, kayıplar, şiddet olayları, aldatmalar ya da aile içi sırlar canlı yayında tartışılır. Bu durum, görünürde kadınların sesi oluyormuş gibi görünse de aslında çoğu zaman toplumsal yaraları magazinleştirmekten öteye gitmez. Bir insanın özel hayatı, milyonların gözü önünde bir “hikâye”ye dönüştüğünde, sorun çözülmez; yalnızca tüketilir.
Elbette bu programların tamamen olumsuz olduğunu söylemek haksızlık olur. Bazıları gerçekten kadınların sesini duyurmasına vesile olur, şiddet mağduru kadınlara hukuki destek sağlar, kayıpların bulunmasına katkı sunar. Ancak bu tür örnekler, sayıca azdır. Genel tabloya baktığımızda, kadın programlarının çoğu kadını yine “drama, gözyaşı, çaresizlik” çerçevesinde tanımlar. Oysa kadın, yalnızca mağduriyet hikâyeleriyle değil; emeğiyle, başarısıyla, üretkenliğiyle de görünür kılınmalıdır.
Toplumsal olarak daha adil, bilinçli ve güçlü bir medya düzeni istiyorsak kadın programlarının da dönüşmesi gerekiyor. Kadının sadece izleyici değil, içerik üretici olarak da rol alabileceği; ekonomik bağımsızlık, toplumsal haklar, eğitim ve kültür gibi alanlarda daha faydalı içeriklerin üretildiği bir yayıncılık anlayışına ihtiyaç var. Çünkü ekran, toplumun aynasıdır. Ve o aynada yalnızca gözyaşını değil, gücü ve umudu da görmek istiyoruz.