90’lı yıllarda çocuktum ben; biz Yerli Malı Haftası’nda sınıfa elimizde filelerle girerdik. Annemin sabah erkenden hazırladığı mandalinalar, elmalar, evde yapılmış kekler, poaçalar sıranın üstüne dizilirdi. Kimse kimin ne getirdiğine bakmazdı. Önemli olan paylaşmak, birlikte yemekti. Yerli malı bizim için bir etiket değil, evden gelen bir alışkanlıktı.
O günlerin en önemli tarafı, bize fark ettirmeden bir bilinç kazandırmasıydı. Öğretmenimizin bize anlattığı şey şuydu; Kendi ürettiğini tanı, sahip çık ve değerini bil. Yerli Malı Haftası, çocuk yaşta emeğe saygıyı öğretirdi. Pazardan alınan bir elmanın arkasında tarlada çalışan bir çiftçi olduğunu o günlerde öğrenirdik.
Yıllar geçti, sınıf sıralarının yerini market rafları aldı. Bugün Yerli Malı Haftası, sadece takvimde işaretli bir hafta gibi görülüyor çoğu zaman. Oysa önemi hiç azalmadı; şuan kızım 6. sınıf öğrencisi ve aynı heyecanı yaşıyor. Çünkü yerli üretim, sadece ekonomik bir tercih değil, toplumsal bir sorumluluk. Yerli ürün demek; istihdam, üretim, devam eden bir emek zinciri demek.
Yerli Malı Haftası, bize tüketirken düşünmeyi hatırlatır. Ucuz olanı değil, sürdürülebilir olanı seçmeyi… Yerli üreticisine sırtını dönmeyen bir toplum, krizlere karşı daha dayanıklı olur. Bu hafta, sadece çocuklara değil, bence yetişkinlere de bir hatırlatmadır aslında.
Belki bugün sınıflarda mandalina kokusu yok. Ama Yerli Malı Haftası’nın önemi hâlâ aynı yerde duruyor. 90’lı yılların sade ve samimi ruhunu bugünlere taşıyabilmişiz, değişen sadece biçim verilen mesaj aynı. Yerli Malı Haftası, bu yüzden bir hatıra değil; kuşaktan kuşağa aktarılan canlı bir bilinç olarak hayatımızdaki yerini koruyor.