Türkiye’de asgari ücret konuşulurken rakamlar masaya konur.
Oysa esas mesele, o rakamla ay sonu arasındaki mesafedir. Çünkü çoğu çalışan için sorun ücretin adı değil, yetip yetmediğidir.
Asgari ücretle çalışan biri, maaşını aldığında ayın kaç gün süreceğini hesaplar. Kira, mutfak, ulaşım ve faturalar bellidir.
Geriye kalan, çoğu zaman belirsizdir. Ayın ortasına gelmeden eksilen bir bütçe, çalışanın yalnızca maddi değil, psikolojik yükünü de artırır.
Çalışmak, geçinmeye yetmiyorsa, burada durup düşünmek gerekir.
İşveren tarafında da tablo sanıldığı kadar rahat değildir. Asgari ücret, işveren için yalnızca ödenen maaş değildir. Sigorta, vergi ve diğer giderlerle birlikte her çalışan, ciddi bir maliyet haline gelir.
Özellikle küçük işletmeler için bu yük, ayakta kalma mücadelesine dönüşür. İşveren de kendi ay sonunu hesaplar; kira, hammadde, enerji ve personel giderleri arasında denge kurmaya çalışır.
Bu yüzden asgari ücret tartışması tek taraflı ele alınamaz. Çalışanın geçim sıkıntısı kadar, işverenin sürdürülebilirlik kaygısı da gerçektir. Bir tarafın yükü hafiflerken diğerinin altından kalkamayacağı bir düzen, uzun vadede kimseye fayda sağlamaz.
Asgari Ücret Komisyonu’nda belirlenen rakam, hayatın tamamını çözmez. Asıl mesele, ücretin alım gücünü koruyabilmesidir.
Hayat pahalıysa, ücret tek başına çözüm olmaz. Vergiler, destekler ve maliyetler birlikte ele alınmadıkça, ay sonu her iki taraf için de zor olmaya devam eder.
Asgari ücretle ay sonu arasındaki mesafe kapanmadıkça, bu ülkede çalışmak geçinmeye yetmeyecek...