Bir yılı daha kapatıyoruz. Takvim yaprakları sessizce düşerken, ardında bıraktıklarımız da sessiz değil aslında. Yorulduk, bekledik, bazen sustuk, bazen içimizden çok şey söyledik. 2025 bize herkesin aynı yolda yürümediğini ama aynı yorgunluğu taşıdığını hatırlattı.
Bu yıl; kimi için geçim derdi, kimi için kayıp, kimi için sabır sınavıydı. Umudun ucuna tutunup bırakmamayı öğrenenler de oldu, umudu yolda düşürenler de… Ama her şeye rağmen hâlâ buradayız. Nefes alıyoruz. Yeni bir yıla girecek cesareti içimizde taşıyoruz.
2026 kapıda. Büyük beklentilerle değil, küçük ama gerçek dileklerle girmek istiyorum bu yıla. Daha adil bir düzen, daha huzurlu sofralar, daha az kaygılı sabahlar… Birbirini gerçekten dinleyen insanlar, göz göze bakabilen kalpler istiyorum.
Belki her şey bir anda düzelmeyecek. Belki yine zorlanacağız. Ama artık şunu biliyoruz: Dayanabiliyoruz. Yeniden başlayabiliyoruz. Küçük iyiliklerin, küçük değişimlerin büyük umutlara dönüştüğünü gördük.
Yeni yıl bize şunu hatırlatsın: Umut lüks değil, ihtiyaçtır. Ve umut eden insan, yarını kuran insandır.
2026’ya girerken benim dileğim şu; yüklerimiz biraz hafiflesin, kalbimiz biraz ferahlasın. Ve en önemlisi, “yarın” kelimesini korkmadan kurabildiğimiz günler çoğalsın.
Yeni yıl, umudu olan herkese iyi gelsin.